مترجم سایت

بسمـ الله الرحمن الرحيمـ
اَلْحَمْدُلله رَبِّالْعالَمينَ، وَ صَلَّي اللَّهُ عَلي سَيِّدِنا مُحَمَّدٍ نَبِيِّ هِوَ آلِهِ وَ سَلَّمَ تَسْليماً، اَللّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ عَلي ماجَرىبِهِ قَضاؤُ کَفى أَوْلِيائِکَ الَّذينَ اسْتَخْلَصْتَهُمْ لِنَفْسِکَ وَ دينِکَ، إِذِ اخْتَرْتَ لَهُمْ جَزيلَ ماعِنْدَکَ، مِنَ النَّعيمِ الْمُقيمِ، الَّذى لـازَوالَلَهُ وَ لَا اضْمِحْلـالَ، بَعْدَ أَنْشَرَطْتَ عَلَيْهِمُ الزُّهْدَ في دَرَجاتِه الدُّنْيا الدَّنِيَّةِ، وَ زُخْرُفِهاوَ زِبْرِجِها، فَشَرَطُوا لَکَذلِکَ، وَ عَلِمْتَمِنْ هُمُا لْوَفاءَبِهِ، فَقَبِلْتَهُمْ وَ قَرَّبْتَهُمْ، وَ قَدَّمْتَ لَهُمُ الذِّکْرَ الْعَلِىَّ، وَالثَّناءَالْجَلِىَّ، وَ أَهْبَطْتَ عَلَيْهِمْ مَلـائِکَتَکَ، وَ کَرَّمْتَهُمْ بِوَحْيِکَ
ستايش و سپاس مخصوص خداست که آفريننده جهانست و درود و تحيّت کامل بر سيّد ما و پيغمبر خدا، حضرت محمد مصطفى و آل اطهارش باد. پروردگارا ترا ستايش مىکنمـ براى هر چه (از بلـا و نعمت و رنج و راحت) که در قضا و قدر تقدير کردى بر خاصّان و محبانت، يعنى بر آنان که وجودشان را براى (شهود) حضرتت خالص و براى (تبليغ) دينت مخصوص گردانيدى. چون بزرگ نعيمـ باقى بى زوال ابدى را که نزد تست بر آنان اختيار کردى، بعد از آنکه زهد در مقامات و لذات و زيب و زيور دنياى دون را بر آن‌هـا  شرط فرمودى. آن‌هـا  همـ بر اين شرط متعهد شدند و تو همـ مى دانستى که به عهد خود وفا خواهند کرد. پس آنان را مقبول و مقرّب درگاه خود فرمودى و علوّ ذکر، يعنى قرآن با بلندى نامـ و ثناى خاص و عامـ بر آن‌هـا  از پيش عطا کردى و فرشتگانت را بر آن‌هـا  فرو فرستاده و با وحي خودت آن‌هـا  را کرامت بخشيدي.

وَ رَفَدْتَهُمْ بِعِلْمِکَ، وَ جَعَلْتَهُمُ الذَّريعَةَ إِلَيْکَ، وَالْوَسيلَةَ إِلى رِضْوانِکَ، فَبَعْضٌ أَسْکَنْتَهُ جَنَّتَکَ، إِلى أَنْ أَخْرَجْتَهُ مِنْها، وَ بَعْضٌ حَمَلْتَهُ فى فُلْکِکَ، وَ نَجَّيْتَهُ وَ مَنْ آمَنَ مَعَهُ مِنَ الْهَلَکَةِ بِرَحْمَتِکَ، وَ بَعْضٌ اتَّخَذْتَهُ لِنَفْسِکَ خَليلـاً، وَ سَأَلَکَ لِسانَ صِدْقٍ فِى الْآخِرينَ، فَأَجَبْتَهُ وَ جَعَلْتَ ذلِکَ عَلِيّاً، وَ بَعْضٌ کَلَّمْتَهُ مِنْ شَجَرَةٍ تَکْليماً، وَ جَعَلْتَ لَهُ مِنْ أَخيهِ رِدْءاً وَ وَزيراً، وَ بَعْضٌ أَوْلَدْتَـهُ مِنْ غَـيْـرِ أَبٍ، وَ آتَـيْـتَـهُ الْبـَيِّـنـاتِ، وَ أَيَّـدْتَـهُ بِـرُوحِ الْـقُـدُسِ وَ کُلٌّ شَرَعْتَ لَهُ شَريعَةً، وَ نَهَجْتَ لَهُ مِنْهاجاً، وَ تَخَيَّرْتَ لَهُ أَوْصِياءَ، مُسْتَحْفِظاً بَعْدَ مُسْتَحْفِظٍ، مِنْ مُدَّةٍ إِلى مُدَّةٍ، إِقامَةً لِدينِکَ، وَ حُجَّةً عَلى عِبادِکَ
و آن‌هـا  را واسطه و وسيله دخول به رضوان و بهشت و رحمت خود گردانيدى. پس بعضى از آن‌هـا  را در بهشت منزل دادى تا هنگامى که او را از بهشت بيرون کردى. برخى را در کشتى نشانده، با هر کس ايمان آورده و در کشتى با او در آمده بود همه را از هلـاکت، به رحمت خود نجات دادى. بعضى را به مقامـ خلّت خود برگزيده، درخواستش را که وى لسان صدق در اممّ آخر باشد (يا نبى و ولىّ حق در فرزندانش تا قيامت باقى ماند) اجابت کرده و به مقامـ بلند رسانيدى. بعضى را از شجره طور با وى تکلّمـ کرده و برادرش را وزير و معاون وى گردانيدى. بعضى را بدون پدر و تنها از مادر ايجاد کردى و به او معجزات عطا فرموده، او را به روح قدس الهى مـؤيّـد داشتى. و همه آن پيمبران را شريعت و طريقه و آيينى عطا کردى. و براى آنان وصى و جانشينى، براى آنکه يکى بعد از ديگرى مستحفظ دين و نگهبان آيين و شريعت و حجّت بر بندگان تو باشد از مدّتى تا مدّت معين، قرار دادى.

وَ لِئَلّا يَزُولَ الْحَقُّ عَنْ مَقَرِّهِوَ يَغْلِبَ الْباطِلُ عَلى أَهْلِهِ، وَلـا يَقُولَ أَحَدٌ لَوْلـا أَرْسَلْتَ إِلَيْنا رَسُولـاً مُنْذِراً، وَ أَقَمْتَ لَنا عَلَماً هادِياً، فَنَتَّبِعَ آياتِکَ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَذِلَّ وَ نَخْزى، إِلى أَنِ انْتَهَيْتَ بِالْأَمْرِ إِلى حَبيبِکَ وَ نَجيبِکَ، مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَکانَ کَمَا انْتَجَبْتَهُ، سَيِّدَ مَنْ خَلَقْتَهُ، وَ صَفْـوَةَ مَنِ اصْطَفَيْتَهُ، وَ أَفْضَلَ مَنِ اجْتَبَيْتَهُ، وَ أَکْرَمَ مَنِ اعْتَمَدْتَهُ، قَدَّمْتَهُ عَلى أَنْبِيائِکَ، وَ بَعَثْتَهُ إِلَى الثَّقَلَيْنِ مِنْ عِبادِکَ، وَ أَوْطَأْتَهُ مَشارِقَکَ وَ مَغارِبَکَ، وَ سَخَّرْتَ لَـهُ الْـبُـراقَ وَ عَرَجْتَ بِرُوحِهِ إِلى سَمائِکَ، وَ أَوْدَعْتَهُ عِلْمَ ما کـانَ وَ مـا يَکُـونُ إِلَى انْقِضاءِ خَلْقِکَ،
تا آنکه دين حق از قرارگاه خود خارج نشود و اهل باطل غلبه نکنند. و تا کسى نتواند گفت که: اى خدا چرا رسول به سوى ما نفرستادى که ما را از جانب تو به اندرز و نصيحت ارشاد کند؟ و چرا پيشوا و رهبرى نگماشتى که ما از آيات و رسولـانت پيروى کنيمـ پيش از آنکه به گمراهى و ذلّت و خذلـان در افتيمـ؟ لذا در هر دوره¬اى رسول فرستادى، تا آنکه امر رسالت به حبيب گراميت محمّد صلى اللَّه عليه و آله منتهى گرديد. او چنانکه تو او را به رسالت برگزيدى سيد و بزرگ خلـايق بود و خاصه و خلـاصه پيمبرانى که به رسالت انتخاب فرمودى و افضل از هر کس که برگزيده تست و گرامى‌تر از تمامـ رُسُلى که معتمد تو بودند. بدين جهت او را بر همه رسولـانت مقدّمـ داشتى و بر تمامـ بندگانت از جن و انس مبعوث گردانيدى و شرق و غرب عالمت را زير قدمـ فرمان رسالتش گستردى و براق را مسخّر او فرمودى و روح پاک وى را به سوى آسمان خود به معراج بردى و علمـ گذشته و آينده، تا انقضاء خلقت را به او به وديعت سپردى.

ثُمَّ نَصَرْتَهُ بِالرُّعْبِ، وَ حَفَفْتَهُ بِجَبْرَئيلَ وَ ميکائيلَ، وَالْمُسَوِّمينَ مِنْ مَلـائِکَتِکَ، وَ وَعَدْتَهُ أَنْ تُظْهِرَ دينَهُ عَلَى الدّينِ کُلِّهِ، وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ وَ ذلِکَ بَعْدَ أَنْ بَوَّأْتَهُ مُبَوَّأَ صِدْقٍ مِنْ أَهْلِهِ، وَ جَعَلْتَ لَهُ وَ لَهُمْ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنّاسِ، لَلَّذى بِبَکَّةَ مُبارَکاً وَ هُدىً لِلْعالَمينَ، فيهِ آياتٌ بَيِّناتٌ مَقامُ إِبْراهيمَ وَ مَنْ دَخَلَهُ کانَ آمِناً، وَ قُلْتَ: إِنَّما يُـريـدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْکُمُ الـرِّجْسَ أَهْـلَ الْبَيْتِ، وَ يُطَهِّرَکُمْ تَطْهيراً، ثُمَّ جَعَلْتَ أَجْرَ مُحَمَّدٍ صَلَواتُکَ عَلَيْهِ وَ آلِهِ، مَوَدَّتَهُمْ فى¬کِتابِکَ، فَقُلْتَ: قُلْ لـا أَسْأَلُکُمْ عَلَيْهِ أَجْراً، إِلَّا¬الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبى وَ قَلْتَ: ما سَأَلْتُکُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَکُمْ
آنگاه او را به واسطه رعب و ترس دشمن از او، بر دشمنان مظفّر و منصور گردانيدى و جبرئيل و ميکائيل و ديگر فرشتگان با اسمـ و رسمـ و مقامـ را گرداگردش فرستادى. و به او پيروزى دينش را بر تمامـ اديان عالمـ به رغمـ مشرکان وعده فرمودى و اين ظفر پس از آن بود که رسول اکرمـ را (بعد از هجرت) باز، تو او را با فتح و ظفر به خانه کعبه مکان صدق اهل بيت باز گردانيدى و براى او و اهل بيتش، آن خانه مکه را اول بيت و نخستين خانه براى عبادت بندگان مقرر فرمودى. و (خاندانش را) وسيله هدايت عالميان گردانيدى. اين خانه آيات و نشانه¬هاى آشکار ايمان و مقامـ ابراهيمـ خليل بود و محل امن و امان بر هر کس که در آن داخل مى شد. و درباره خاندان رسول فرمودى: البته خدا از شما اهل بيت رسول هر رجس و ناپاکى را دور مى سازد و کاملـاً پاک و مبرّا مى گرداند. سپس مُزد محمد که درود تو بر او خاندانش باد؛ را دوستي آنان مقرّر کردي و در کتاب خود فرمودي: بگو من از شما مُزدي نميخواهمـ، الـا مودّت خويشانمـ. باز فرمودى: بگو همان اجر رسالتى را که خواستم؛ باز به نفع شما خواستمـ.

وَ قُلْتَ: ما أَسْأَلُکُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ¬، إلّا مَنْ شاءَ أَنْ يَتَّخِذَ إِلى رَبِّهِ سَبيلـاً، فَکانُوا هُمُ السَّبيلَ إِلَيْکَ، وَالْمَسْلَکَ إِلى رِضْوانِکَ، فَلَمَّا¬انْقَضَتْ أَيّامُهُ، أَقامَ وَلِيَّهُ عَلِىَّ بْنَ أَبى طالِبٍ، صَلَواتُکَ عَلَيْهِما وَ آلِهِما، هادِياً إِذْ کانَ هُوَ الْمُنْذِرَ، وِ لِکُلِّ قَوْمٍ هادٍ، فَقالَ وَالْمَلَأُ أَمامَهُ: مَنْ کُنْتُ مَوْلـاهُ فَعَلِىٌّ مَوْلـاهُ، اَللّهُمَّ والِ مَنْ والـاهُ، وَعادِ مَنْ عاداهُ، وَانْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ، وَاخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ، وَ قالَ: مَنْ کُنْتُ أَنَا نَبِيَّهُ فَعَلِىٌّ أَميرُهُ، وَ قالَ: أَنَا وَ عَلِىٌّ مِنْ شَجَرَةٍ واحِدَةٍ، وَ سائِرُ ¬النّاسِ مِنْ شَجَرٍ شَتّى، وَ أَحَلَّهُ مَحَلَّ هرُوْنَ مِنْ مُوسى، فَقالَ لَهُ: أَنْتَ مِنّى بِمَنْزِلَةِ هرُوْنَ مِنْ مُوسى، إِلّا أَنَّهُ لـا نَبِىَّ بَعْدى،
و باز فرمودى: بگو من از شما امّت اجر رسالتى نمى خواهمـ، جز آنکه شما راه خدا را پيش گيريد. پس (مي¬توان فهميد) اهل بيت رسول، طريق و رهبر به سوى تواند در راه بهشت رضوان تواند. و هنگامى که دوران عمر پيغمبرت سپرى گشت، وصى و جانشين خود على بن ابى طالب (صلوات اللَّه عليهما وآلهما) را به هدايت امت برگماشت. چون او منذر و براى هر قومـ هادى امّت بود. پس رسول اکرمـ در حالى که امّت همه در پيش بودند؛ فرمود: هر کس که من پيشوا و دوست و ولىّ او بودم؛ پس از من، على مولـا و امامـ و پيشواى او خواهد بود. بارالها دوست بدار هر که على را دوست بدارد و دشمن بدار هر که على را دشمن بدارد و يارى کن هر که على را يارى کند و خوار ساز هر که على را خوار سازد. باز فرمود: هر کس من پيغمبر او هستم؛ على امير و فرماندار اوست. باز فرمود: من و على هر دو شاخه¬هاى يک درخـتـيـمـ و سـايـريـن از درختهـاى مختلفند. و پيغمبر على را نسبت به خود، به مقامـ هارون نسبت به موسى نشاند؛ جز آنکه فرمود: پس از من پيغمبرى نيست.

وَ زَوَّجَهُ ابْنَتَهُ سَيِّدَةَ نِساءِ الْعالَمينَ، وَ أَحَلَّ لَهُ مِنْ مَسْجِدِهِ ما حَلَّ لَهُ، وَ سَدَّ الْأَبْوابَ إِلّا بابَهُ، ثُمَّ أَوْدَعَهُ عِلْمَهُ وَ حِکْمَتَهُ، فَقالَ: أَنَا مَدينَةُ الْعِلْمِ وَ عَلِىٌّ بابُها، فَمَنْ أَرادَ الْمَدينَةَ وَالْحِکْمَةَ فَلْيَأْتِها مِنْ بابِها، ثُمَّ قالَ: أَنْتَ أَخى وَ وَصِيّى وَ وارِثى، لَحْمُکَ مِنْ لَحْمى، وَ دَمُکَ مِنْ دَمى، وَ سِلْمُکَ سِلْمى، وَ حَرْبُکَ حَرْبى، وَالْإيمانُ مُخالِطٌ لَحْمَکَ وَ دَمَکَ کَما خالَطَ لَحْمى وَ دَمى، وَ أَنْتَ غَداً عَلَى الْحَوْضِ خَليفَتى، وَ أَنْتَ تَقْضى دَيْنى، وَ تُنْجِزُ عِداتى، وَ شيعَتُکَ عَلى مَنابِرَ مِنْ نُورٍ، مُبْيَضَّةً وُجُوهُهُمْ حَوْلى فِى الْجَنَّةِ، وَ هُمْ جيرانى، وَ لَوْلـا أَنْتَ يا عَلِىُّ لَمْ يُعْرَفِ الْمُؤْمِنُونَ بَعْدى،
باز رسول اکرمـ دختر گراميش که سيّده زنان عالمـ است، را به على تزويج فرمود. باز حلـال کرد بر على آنچه بر خود پيغمبر حلـال بود (از آنکه با حال جنابت تنها بر رسول و على به مسجد پيغمبر درآمدن حلـال بود و بر غيرشان حرامـ) . و باز تمامـ درهاى منازل اصحاب را که به مسجد رسول باز بود، به حکمـ خدا بست غير در خانه على. آنگاه رسول اسرار علمـ و حکمتش را نزد على به وديعه گذاشت و فرمود: من شهر علمـ هستمـ و على دَرِ آن شهر. پس هر که بخواهد در اين مدينه علمـ و حکمت وارد شود، از درگاهش بايد وارد گردد. آنگاه فرمود: تو برادر من، وصىّ من و وارث من هستى. گوشت و خون تو، گوشت و خون من است. صلح و جنگ با تو، صلح و جنگ با من است و ايمان چنان با گوشت و خون تو آميخته شده که با گوشت و خون من آميخته¬اند. تو فردا جانشين من بر حوض کوثر خواهى بود و پس از من، تو اداء قرض من مى کنى و وعده¬هايمـ را انجامـ خواهى داد. شيعيان تو در قيامت بر کرسيهاى نور با روى سفيد در بهشت ابد، اطراف من قرار گرفته¬اند و آن‌هـا  همسايه من هستند. اگر تو يا على بعد از من ميان امتمـ نبودى، اهل ايمان به مقامـ معرفت نمى رسيدند.

وَ کانَ بَعْدَهُ هُدىً مِنَ الضَّلـالِ، وَ نُوراً مِنَ الْعَمى، وَ حَبْلَ اللَّهِ الْمَتينَ، وَ صِراطَهُ الْمُسْتَقيمَ، لـا يُسْبَقُ بِقَرابَةٍ فى رَحِمٍ، وَ لـا بِسابِقَةٍ فى دينٍ، وَلـا يُلْحَقُ فى مَنْقَبَةٍ مِنْ مَناقِبِهِ، يَحْذُو حَذْوَ¬الرَّسُولِ، صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِما وَآلِهِما، وَ يُقاتِلُ عَلَى التَّأْويلِ، وَلـا تَأْخُذُهُ فِى اللَّهِ لَوْمَةُ لـائِمٍ، قَـدْ وَتَـرَ فيهِ صَناديدَ الْعَرَبِ، وَ قَتَلَ أَبْطالَهُمْ، وَ ناوَشَ ذُؤْبانَهُمْ، فَأَوْدَعَ قُلُوبَهُمْ أَحْقاداً، بَدْرِيَّةً وَ خَيْبَرِيَّةً وَ حُنَيْنِيَّةً وَ غَيْرَهُنَّ، فَأَضَبَّتْ عَلى عَداوَتِهِ، وَ أَکَبَّتْ عَلى مُنابَذَتِهِ، حَتّى قَتَلَ النّاکِثينَ وَ الْقاسِطينَ وَالْمارِقينَ وَ لَمّا قَضى نَحْبَهُ، وَ قَتَلَهُ أَشْقَى الْآخِرينَ، يَتْبَعُ أَشْقَى الْأَوَّلينَ،
همانا على بود که بعد از رسول اکرم؛ امت را از ضلـالت و گمراهى و کفر و نابينايى، به مقامـ هدايت و بصيرت مى رسانيد. او حبل¬اللَّه متين در راه مستقيمـ حق براى امت است. هيچ کس به قرابت با رسول، بر او سبقت نيافته و در اسلـامـ و ايمان بر او سبقت نگرفته. و نه کسى به او در مناقب و اوصافِ کمال خواهد رسيد. تنها قدمـ به قدمـ از پى رسول اکرمـ، على راه پيمود که درود خدا بر هر دو و بر آل اطهارشان باد. و على است که بر تأويل (و حقايق و مقاصد اصلى قرآن) جنگ مى کند و در راه رضاى خدا از ملـامت و سرزنش بدگويان باک ندارد. و در راه خدا، خونهاى صناديد و گردنکشان عرب را به خاک ريخت و شجاعان و پهلوانانشان را به قتل رساند و سرکشان را مطيع و منقاد کرد. در نتيجه دلهايشان پر از حقد و کينه، از واقعه جنگ بدر و حنين و خيبر و غيره گرديد و بازماندگانشان کينه على را در دل گرفتند. و در اثر آن کينه پنهانى، بر دشمنى او قيامـ کردند و به مبارزه و جنگ با او هجومـ آوردند. تا آنکه ناگزير او همـ با عهد شکنان امّت (طلحه و زبير) و با ظالمان و ستمکاران (معاويه و ياران او) و با خوارج مرتد از دين در نهروان به قتال برخاست. و چون نوبت اجلش فرا رسيد و شقى¬ترين خلق (اول و) آخر عالم؛ پيروى از شقى¬ترين خلق اول نمود.

لَمْ يُمْتَثَلْ أَمْرُ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ، فِى الْهادينَ بَعْدَ الْهادينَ، وَالْأُمَّةُ مُصِرَّةٌ عَلى مَقْتِهِ، مُجْتَمِعَةٌ عَلى قَطيعَةِ رَحِمِهِ، وَ إِقْصاءِ وُلْدِهِ، إِلَّا الْقَليلَ مِمَّنْ وَفي لِرِعايَةِ الْحَقِّ فيهِمْ، فَقُتِلَ مَنْ قُتِلَ، وَ سُبِىَ مَنْ سُبِىَ، وَ أُقْصِىَ مَنْ أُقْصِىَ، وَ جَرَى الْقَضاءُ لَهُمْ بِما يُرْجى لَهُ حُسْنُ الْمَثُوبَةِ، إِذْ کانَتِ الْأَرْضُ لِلَّهِِ، يُورِثُها مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ، وَالْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقينَ، وَ سُبْحانَ رَبِّنا إِنْ کانَ وَعْدُ رَبِّنا لَمَفْعُولـاً، وَ لَنْ يُخْلِفَ اللَّهُ وَعْدَهُ وَ هُوَ الْعَزيزُ الْحَکيمُ، فَعَلَىالْأَطائِبِ مِنْ أَهْلِ بَيْتِ مُحَمَّدٍ وَ عَلِىٍّ، صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِما وَ آلِهِما، فَلْيَبْکِ الْباکُونَ، وَ إِيّاهُمْ فَلْيَنْدُبِ النّادِبُونَ،
در نتيجه فرمان رسول اکرمـ صلى اللَّه عليه و آله را درباره هاديان خلق، يکى بعد از ديگرى امتثال نکردند و امت همه کمر بر دشمنى آن‌هـا  بسته و بر قطع رحمـ پيغمبر و دور کردن اولـاد طاهرينش متفق شدند. جز قليلى از مؤمنان حقيقى که حقّ اولـاد و رسول را رعايت کردند. تا آنکه به ظلمـ ستمکاران امت، گروهى را کشته و جمعى اسير و فرقه¬اى همـ دور از وطن خود شدند. و قلمـ قضا بر آن‌هـا  جارى شد به چيزى که اميد از آن، حسن ثواب و پاداش نيکو است. چون زمين ملک خداست و هر که از بندگان را بخواهد، وارث ملک زمين خواهد کرد و عاقبت نيک عالمـ با اهل تقوى است. و پروردگار ما از هر نقص و آلـايش پاک و منزه است و وعدة او قطعى و محقق¬الوقوع است و ابداً در وعده پروردگار خلـاف نيست و در هر کار در کمال اقتدار و علمـ و حکمت است. پس بايد گريه کنندگان، بر پاکان اهل بيت پيغمبر و على صلى اللَّه عليهما وآلهما گريه کنند و بر آن مظلومان عالمـ، ندبه و فغان نمايند.

وَ لِمِثْلِهِمْ فَلْتَذْرِفِ الدُّمُوعُ، وَلْيَصْرُخِ الصّارِخُونَ، وَ يَضِجَّ الضّاجُّونَ، وَ يَعِجَّ الْعاجُّونَ،
أَيْنَ الْحَسَنُ أَيْنَ الْحُسَيْنُ؟ أَيْنَ أَبْناءُ الْحُسَيْنِ؟
صالِحٌ بَعْدَ صالِحٍ، وَ صادِقٌ بَعْدَ صادِقٍ،
أَيْنَ السَّبيلُ بَعْدَ السَّبيلِ؟ أَيْنَ الْخِيَرَةُ بَعْدَ الْخِيَرَةِ؟ أَيْنَ الشُّمُوسُ الطّالِعَةُ؟ أَيْنَ الْأَقْمارُ الْمُنيرَةُ؟ أَيْنَ الْأَنْجُمُ الزّاهِرَةُ؟ أَيْنَ أَعْلـامُ الدّينِ، وَ قَواعِدُ الْعِلْمِ؟ أَيْنَ بَقِيَّةُ اللَّهِ الَّتى لـا تَخْلُوا مِنَ الْعِتْرَةِ الْهادِيَةِ؟
و براى مثل آن بزرگواران؛ اشک از ديدگان بارند و ناله و زارى و ضجّه و شيون از دل برکشند که [ اى پروردگار ] کجاست حسن بن على؟ کجاست حسين بن على؟ آن پاکان و راستگويان عالمـ کجايند آن‌هـا  که يکي بعد از ديگرى، رهبر راه خدا و برگزيده از خلق خدا بودند؟ کجا رفتند تابان خورشيدها؟ کجايند آن فروزان ماهها؟ کجا رفتند ستارگان درخشان؟ کجا رفتند آن رهنمايان دين و ارکان علمـ و دانش؟ کجاست حضرت بقية اللَّه که عالمـ خالى از عترت هادى امت نخواهد بود؟

أَيْنَ الْمُعَدُّ لِقَطْعِ دابِرِ الظَّلَمَةِ؟ أَيْنَ الْمُنْتَظَرُ لِإِقامَةِ الْأَمْتِ وَالْعِوَجِ؟ أَيْنَ الْمُرْتَجى لِإِزالَةِ الْجَورِ وَالْعُدْوانِ؟ أَيْنَ الْمُدَّخَرُ لِتَجْديدِ الْفَرائِضِ وَالسُّنَنِ؟ أَيْنَ الْمُتَخَيَّرُ لِإِعادَةِ الْمِلَّةِ وَالشَّريعَةِ؟ أَيْنَ الْمُؤَمَّلُ لِإِحْياءِ الْکِتابِ وَ حُدُودِهِ؟ أَيْنَ مُحْيى مَعالِمِ الدّينِ وَ أَهْلِهِ؟ أَيْنَ قاصِمُ شَوْکَةِ الْمُعْتَدينَ؟ أَيْنَ هادِمُ أَبْنِيَةِ الشِّرْکِ وَالنِّفاقِ؟ أَيْنَ مُبيدُ أَهْلِ الْفُسُوقِ وَالْعِصْيانِ وَالطُّغْيانِ؟ أَيْنَ حاصِدُ فُرُوعِ الْغَىِّ وَالشِّقاقِ؟
کجاست آنکه براى برکندن ريشه ظالمان و ستمگران عالمـ مهيا گرديده؟ کجاست آنکه منتظريمـ اختلـاف و کج رفتاريهاى اهل عالمـ را به راستى و اصلـاح کند؟ کجاست آنکه اميدواريمـ اساس ظلمـ و عدوان را از عالمـ براندازد؟ کجاست آنکه براى تجديد فرائض و سنن اسلـامـ که محو و فراموش گرديده؛ ذخيره است؟ کجاست آنکه براى برگردانيدن ملّت و شريعت مقدّس اسلـامـ اختيار گرديده؟ کجاست آنکه آرزومنديمـ کتاب و حدود آن را احيا سازد؟ کجاست آنکه دين، ايمان و اهل ايمان را زنده گرداند؟ کجاست آنکه شوکت ستمکاران و متعديان را در همـ مى شکند؟ کجاست آنکه بنا و سازمانهاى شرک و نفاق را ويران مى کند؟ کجاست آنکه فسق و عصيان و طغيان را هلـاک و نابود مى گرداند؟ کجاست آنکه براي کندن ريشة گمراهى و دشمنى مهياست؟
أَيْنَ طامِسُ آثارِ الزَّيْغِ وَالْأَهْواءِ؟ أَيْنَ قاطِعُ حَبائِلِ الْکِذْبِ وَالْاِفْتِراءِ؟ أَيْنَ مُبيدُ الْعُتاةِ وَالْمَرَدَةِ؟ أَيْنَ مُسْتَأْصِلُ أَهْلِ الْعِنادِ وَالتَّضْليلِ وَالْإِلْحادِ؟ أَيْنَ مُعِزُّ الْأَوْلِياءِ، وَ مُذِلُّ الْأَعْداءِ؟ أَيْنَ جامِعُ الْکَلِمَةِ عَلَى التَّقْوى؟ أَيْنَ بابُ اللَّهِ الَّذى مِنْهُ يُؤْتى؟ أَيْنَ وَجْهُ اللَّهِ الَّذى إِلَيْهِ يَتَوَجَّهُ الْأَوْلِياءُ؟ أَيْنَ السَّبَبُ الْمُتَّصِلُ بَيْنَ الْأَرْضِ وَالسَّماءِ؟ أَيْنَ صاحِبُ يَوْمِ الْفَتْحِ وَ ناشِرُ رايَةِ الْهُدى؟ أَيْنَ مُؤَلِّفُ شَمْلِ الصَّلـاحِ وَالرِّضا؟ أَيْنَ الطّالِبُ بِذُحُولِ الْأَنْبِياءِ وَ أَبْناءِ الأَنْبِياءِ؟
کجاست آنکه انديشه باطل و هواهاى نفسانى را نابود مى سازد؟ کجاست آنکه ريسمان دروغ و افتراء را قطع خواهدکرد؟ کجاست آنکه متکبرانِ سرکش را هلـاک و نابود مى گرداند؟ کجاست آنکه مردمـ ملحد، معاند و گمراه کننده را بيچاره کند؟ کجاست آنکه دوستان را عزيز و دشمنان را ذليل خواهد کرد؟ کجاست آنکه مردمـ را بر وحدت کلمه و تقوى مجتمع مى سازد؟ کجاست باب الهى که از آن وارد مى شوند؟ کجاست آن وجه الهى که دوستان به سوى او روى آوردند؟ کجاست آن وسيله که بين آسمان و زمين پيوسته است؟ کجاست صاحب روز فتح و برافرازنده پرچمـ هدايت در عالمـ؟ کجاست آنکه پريشانيهاى خلق را اصلـاح و دلها را خشنود مى سازد؟ کجاست آنکسي که از ظلمـ امتّ بر انبياء و اولـاد انبياء دادخواهى مى کند؟

أَيْنَ الطّالِبُ بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِکَرْبَلـاءَ؟ أَيْنَ الْمَنْصُورُ عَلى مَنِ اعْتَدى عَلَيْهِ وَافْتَرى؟ أَيْنَ الْمُضْطَرُّ الَّذى يُجابُ إِذا دَعي؟ أَيْنَ صَدْرُ الْخَلـائِقِ ذُوالْبِرِّ وَالتَّقْوى؟ أَيْنَ ابْنُ النَّبِىِّ الْمُصْطَفى؟ وَابْنُ عَلِىٍّ الْمُرْتَضى؟ وَابْنُ خَديجَةَ الْغَرّاءِ؟ وَابْنُ فاطِمَةَ الْکُبْرى؟ بِأَبى أَنْتَ وَ أُمّى وَ نَفْسى لَکَ الْوِقاءُ وَالْحِمى، يَابْنَ السّادَةِ الْمُقَرَّبينَ، يَابْنَ النُّجَباءِ الْأَکْرَمينَ، يَابْنَ الْهُداةِ الْمَهْدِيّينَ، يَابْنَ الْخِيَرَةِ الْمُهَذَّبينَ
کجاست آنکه انتقامـ خون شهيد کربلـا را خواهد گرفت؟ کجاست آنکه خدا بر ستمکاران و تهمت زنندگان، او را پيروز مى گرداند؟ کجاست آنکه دعاى خلق پريشان را اجابت مى کند؟ کجاست آن بالـاترين خلـايق و صاحب نيکوکارى و تقوى؟ کجاست فرزند پيغمبر محمد مصطفى؟ و فرزند على مرتضى؟ و فرزند خديجه بلند مقامـ؟ و فرزند فاطمه زهرا بزرگترين زنان عالمـ؟ پدر و مادرمـ فداى تو؛ جانمـ نگهدار و حامى ذات پاک تو باد اى فرزند بزرگان مقربان خدا. اى فرزند اصيل و شريف بزرگوارترين اهل عالم؛ اى فرزند هاديان هدايت يافته؛‌اي فرزند بهترين مردان مهذّب؛

يَابْنَ الْغَطارِفَةِ الْأَنْجَبينَ، يَابْنَ الْأَطائِبِ الْمُطَهَّرينَ، يَابْنَ الْخَضارِمَةِ الْمُنْتَجَبينَ، يَابْنَ الْقَماقِمَةِ الْأَکْرَمينَ، يَابْنَ الْبُدُورِ الْمُنيرَةِ، يَابْنَ السُّرُجِ الْمُضيئَةِ، يَابْنَ الشُّهُبِ الثّاقِبَةِ، يَابْنَ الْأَنْجُمِ الزّاهِرَةِ، يَابْنَ السُّبُلِ الْواضِحَةِ، يَابْنَ الْأَعْلـامِ اللّائِحَةِ، يَابْنَ الْعُلُومِ الْکامِلَةِ، يَابْنَ السُّنَنِ الْمَشْهُورَةِ، يَابْنَ الْمَعالِمِ الْمَأْثُورَةِ، يَابْنَ الْمُعْجِزاتِ الْمَوْجُودَةِ، يَابْنَ الدَّلـائِلِ الْمَشْهُودَةِ، يَابْنَ الصِّراطِ الْمُسْتَقيمِ، يَابْنَ النَّبَأِ الْعَظيمِ، يَابْنَ مَنْ هُوَ فى أُمِّ الْکِتابِ لَدَى اللَّهِ عَلِىٌّ حَکيمٌ، يَابْنَ الْآياتِ وَالْبَيِّناتِ، يَابْنَ الدَّلـائِلِ الظّاهِراتِ، يَابْنَ الْبَراهينِ الْواضِحاتِ الْباهِراتِ، يَابْنَ الْحُجَجِ الْبالِغاتِ، يَابْنَ النِّعَمِ السّابِغاتِ، يَابْنَ طه وَالْمُحْکَماتِ،
اىفرزند مهتران شرافتمندان خلق؛ اى فرزند نيکوترين پاکان عالم؛ اى فرزند جوانمردان و برگزيدگان؛ اى فرزند گرامي¬ترِ مهتران؛ اى فرزند تابان ماه¬ها و فروزان چراغها و درخشان ستارگان؛ اى فرزند راههاى روشن خدا؛ اى فرزند نشانهاى آشکار حق؛ اى فرزند علومـ (و معارف) کامل الهى؛ اى فرزند سنن و قوانين معروف آسمانى؛ اى فرزند معالمـ و آثار ايمان که مذکور است (در تمامـ کتب انبياء و غيره) ؛ اى فرزند معجزات محقق و موجود؛ اى فرزند راهنمايان آشکار و مشهود خلق؛ اى فرزند صراط مستقيمـ خدا؛ اى فرزند خبر عظيم؛ اى فرزند کسى که در امّ الکتاب (علمـ حق) نزد خدا على و حکيمـ است؛ اى فرزند حجّتهاى واضح الهى؛ اى فرزند ادلّه روشن حق؛ اى فرزند برهانهاى واضح و آشکار خدا؛ اى فرزند حجّتهاى بالغه الهى؛ اى فرزند نعمتهاى عامـ الهى؛ اى فرزند طه و محکمات قرآن

يَابْنَ يس وَالذّارِياتِ، يَابْنَ الطُّورِ وَالْعادِياتِ، يَابْنَ مَنْ دَني فَتَدَلّى فَکانَ قابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنى، دُنُوّاً وَاقْتِراباً مِنَ الْعَلِىِّ الْأَعْلى، لَيْتَ شِعْرى أَيْنَ اسْتَقَرَّتْ بِکَ النَّوى، بَلْ أَىُّ أَرْضٍ تُقِلُّکَ أَوْ ثَرى، أَبِرَضْوى أَوْ غَيْرِها أَمْ ذى طُوى؛ عَزيزٌ عَلَىَّ أَنْ أَرَى الْخَلْقَ وَلـا تُرى، وَلـا أَسْمَعُ لَکَ حَسيساً وَلـا نَجْوى، عَزيزٌ عَلَىَّ أَنْ تُحيطَ بِکَ دُونَىِ الْبَلْوى، وَلـا يَنالُکَ مِنّى ضَجيجٌ وَلـا شَکْوى بِنَفْسى أَنْتَ مِنْ مُغَيَّبٍ لَمْ يَخْلُ مِنّا، بِنَفْسى أَنْتَ مِنْ نازِحٍ ما نَزَحَ عَنّا،
و‌اي فرزند ياسين و ذاريات؛ اى فرزند سوره طور و عاديات؛ اى فرزند آنکه خداوند در حقّش فرمود: دنى فتدلى فکان قاب قوسين او ادنى که نسبت به حضرت على اعلـاى الهى مقرت ترين مقامـ است. کاش مى دانستمـ کجا دلها به ظهور تو قرار و آرامـ خواهد يافت؟ آيا به کدامـ سرزمين اقامت دارى؟ آيا به زمين رضوان يا غير آن؛ يا به ديار ذوطوى متمکن گرديده¬اى؟ بسيار سخت است بر من که خلق را همه ببينمـ و ترا نبينمـ و هيچ از تو صدايى حتى آهسته همـ بگوش من نرسد.بسيار سخت است بر من بواسطه فراق تو؛ و اينکه تو به تنهايي گرفتار باشي و نالة من نيز به حضرتت نرسد و شکوه به تو نتوانمـ. به جانمـ قسمـ که تو آن حقيقت پنهانى که دور از ما نيستى. به جانمـ قسمـ تو آن شخص جدا از مايى، که ابداً جدا نيستى.

بِنَفْسى أَنْتَ أُمْنِيَّةُ شائِقٍ يَتَمَنّى، مِنْ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ ذَکَراً فَحَنّا بِنَفْسى أَنْتَ مِنْ عَقيدِ عِزٍّ لـا يُسامى بِنَفْسى أَنْتَ مِنْ أَثيلِ مَجْدٍ لـا يُجارى بِنَفْسى أَنْتَ مِنْ تِلـادِ نِعَمٍ لـا تُضاهى
بِنَفْسى أَنْتَ مِنْ نَصيفِ شَرَفٍ لـا يُساوى إِلى مَتى أَحارُ فيکَ يا مَوْلـاىَ وَ إِلى مَتى، وَ أَىَّ خِطابٍ أَصِفُ فيکَ وَ أَىَّ نَجْوى عَزيزٌ عَلَىَّ أَنْ أُجابَ دُونَکَ وَ أُناغى عَزيزٌ عَلَىَّ أَنْ أَبْکِيَکَ وَ يَخْذُلَکَ الْوَرى عَزيزٌ عَلَىَّ أَنْ يَجْرِىَ عَلَيْکَ دُونَهُمْ ما جَرى
به جانمـ قسمـ که تو، همان آرزوى قلبى و مشتاق اليه مرد و زنِ اهل ايمانى که هر دلى از زيادت شوق او نالة مى زند.به جانمـ قسمـ تو آن عزّتي هستي که همـ طرازي ندارد.به جانمـ قسمـ تو آن عظمتي هستي که همـ قطاري ندارد. از آن نعمتهاى خاص عالى خداوندي، که مثل و مانند نخواهد داشت. به جانمـ قسمـ که تو از آن خاندان عدالت و شرفى که احدى برابرى با شما نتواند کرد. اى مولـاى من؛ تا کى در (انتظار) شما حيران و سرگردان باشيمـ؟ تا به کى و به چگونه خطابى درباره تو توصيف کنمـ و چگونه راز دل گويمـ؟ اى مولـاى من بر من بسى سخت است که پاسخ، از غير تو يابمـ. سخت است بر من از تو بگويمـ و خلق تو را واگذارند. سخت و مشکل است بر من که بر تو ماجراي ديگرى (غيبت ممتد) پيش آمد.

هَلْ مِنْ مُعينٍ فَأُطيلَ مَعَهُ الْعَويلَ وَالْبُکاءَ؟ هَلْ مِنْ جَزُوعٍ فَأُساعِدَ جَزَعَهُ إِذا خَلـا؟ هَلْ قَذِيَتْ عَيْنٌ فَساعَدَتْها عَيْنى عَلَى الْقَذى؟ هَلْ إِلَيْکَ يَابْنَ أَحْمَدَ سَبيلٌ فَتُلْقى؟ هَلْ يَتَّصِلُ يَوْمُنا مِنْکَ بِعِدَهٍ فَنَحْظى؟ مَتى نَرِدُ مَناهِلَکَ الرَّوِيَّةَ فَنَرْوى؟ مَتى نَنْتَقِعُ مِنْ عَذْبِ مائِکَ فَقَدْ طالَ الصَّدى؟ مَتى نُغاديکَ وَ نُراوِحُکَ فَنُقِرُّ عَيْناً؟ مَتى تَرانا وَ نَراکَ وَ قَدْ نَشَرْتَ لِواءَ النَّصْرِ تُرى؟ أَتَرانا نَحُفُّ بِکَ وَ أَنْتَ تَأُمُّ الْمَلَأَ، وَ قَدْ مَلَأْتَ الْأَرْضَ عَدْلـاً؟
آيا کسى هست که مرا يارى کند تا بسى نالة فراق و فرياد و فغان طولـانى از دل برکشمـ؟ کسى هست که جزع و زارى کند؟ آيا چشمى مى گريد تا چشمـ من همـ با او مساعدت کند و زار زار بگريد؟ اى پسر پيغمبر آيا به سوى تو راه ملـاقاتى هست؟ آيا امروز به فردايى مى رسد که به ديدار جمالت بهره مند شويمـ؟ آيا کى شود که بر جويبارهاى رحمت درآييمـ و سيراب شويمـ؟ کى شود در چشمه آب زلـال (ظهور) تو، ما غرقه شويم؛ که عطش ما طولـانى گشت؟ کى شود که ما با تو صبح و شامـ کنيمـ تا چشمـ ما به جمالت روشن شود؟ کى شود که تو ما را و ما تو را ببينيمـ، هنگامى که پرچمـ نصرت و پيروزى در عالمـ برافراشته¬اى؟ آيا خواهيمـ ديد که ما به گرد تو حلقه زده و تو با سپاه تمامـ روى زمين را پر از عدل و داد کرده باشى؟

وَ أَذَقْتَ أَعْداءَکَ هَواناً وَ عِقاباً، وَ أَبَرْتَ الْعُتاةَ وَ جَحَدَةَ الْحَقِّ، وَ قَطَعْتَ دابِرَ الْمُتَکَبِّرينَ، وَاجْتَثَثْتَ أُصُولَ الظّالِمينَ، وَ نَحْنُ نَقُولُ الْحَمْدُ لِلَّهِِ رَبِّ الْعالَمينَ اَللّهُمَّ أَنْتَ کَشّافُ الْکُرَبِ وَالْبَلْوى، وَ إِلَيْکَ أَسْتَعْدى فَعِنْدَکَ الْعَدْوى، وَ أَنْتَ رَبُّ الْآخِرَةِ وَالدُّنْيا، فَأَغِثْ يا غِياثَ الْمُسْتَغيثينَ. عُبَيْدَکَ الْمُبْتَلى، وَ أَرِهِ سَيِّدَهُ يا شَديدَ الْقُوى، وَ أَزِلْ عَنْهُ بِهِ الْأَسى وَالْجَوى، وَ بَرِّدْ غَليلَهُ يا مَنْ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوى، وَ مَنْ إِلَيْهِ الرُّجْعى وَالْمُنْتَهى، اَللّهُمَّ وَ نَحْنُ عَبيدُکَ التّائِقُونَ إِلى وَلِيِّکَ، الْمُذَکِّرِ بِکَ وَ بِنَبِيِّکَ، خَلَقْتَهُ لَنا عِصْمَةً وَ مَلـاذاً، وَ أَقَمْتَهُ لَنا قِواماً وَ مَعاذاً، وَ جَعَلْتَهُ لِلْمُؤْمِنينَ مِنّا إِماماً، فَبَلِّغْهُ مِنّا تَحِيَّةً وَ سَلـاماً،
و دشمنانت را کيفر خوارى و عقاب بچشانى و سرکشان و کافران و منکران خدا را نابود گردانى و ريشه متکبّران عالمـ و ستمکاران جهان را از بيخ برکنى، تا با خاطر شاد ما به الحمد لله رب العالمين لب برگشاييمـ. اى خدا تو برطرف کننده غمـ و اندوه دلهايى، من از تو داد دل مى خواهمـ که تويى دادخواه و تو خداى دنيا و آخرتى. بارى به داد ما برس اى فريادرس فرياد خواهان. بندة ضعيف بلـا و ستمـ رسيده را درياب و سيّد او را براى او ظاهر گردان. اى خداى بسيار مقتدر و توانا؛ لطف کن و ما را به ظهورش از غمـ و اندوه و سوز دل بِرَهان و حرارت قلب ما را فرو نشان. اى خدايى که بر عرش، استقرار ازلى دارى و رجوع همه عالمـ به سوى تست و منتهى به حضرت تست. اى خدا ما بندگان حقيرت، مشتاق ظهور ولىّ توييمـ که او ياد آور تو و رسول تست. او را براى عصمت و نگهدارى و پناه دين و ايمان ما آفريده¬اى و او را برانگيخته¬اى تا قوامـ و حافظ و پناه خلق باشد و او را براى اهل ايمان از ما بندگانت، امامـ و پيشوا قرار دادى. پس تو از ما به آن حضرت سلـامـ و تحيت برسان.

وَ زِدْنا بِذلِکَ يا رَبِّ إِکْراماً، وَاجْعَلْ مُسْتَقَرَّهُ لَنا مُسْتَقَرّاً وَ مُقاماً، وَ أَتْمِمْ نِعْمَتَکَ بِتَقْديمِکَ إِيّاهُ أَمامَنا، حَتّى تُورِدَنا جِنانَکَ، وَ مُرافَقَةَ الشُّهَداءِ مِنْ خُلَصائِکَ. اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ و آلِ مُحَمَّدٍ، وَ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ جَدِّهِ وَ رَسُولِکَ السَّيِّدِ الْأَکْبَرِ، وَ صَلِّ عَلى أَبيهِ السَّيِّدِ الْأَصْغَرِ، وَ جَدَّتِهِ الصِّدّيقَةِ الْکُبْرى، فاطِمَةَ بِنْتِ مُحَمَّدٍ، وَ عَلى مَنِ¬اصْطَفَيْتَ مِنْ آبائِهِ الْبَرَرَةِ، وَ عَلَيْهِ أَفْضَلَ وَ أَکْمَلَ وَ أَتَمَّ وَ أَدْوَمَ وَ أَکْثَرَ وَ أَوْفَرَ ما صَلَّيْتَ عَلى أَحَدٍ مِنْ أَصْفِيائِکَ وَ خِيَرَتِکَ مِنْ خَلْقِکَ، وَ صَلِّ عَلَيْهِ صَلـاةً لـا غايَةَ لِعَدَدِها، وَ لـا نِهايَةَ لِمَدَدِها، وَ لـا نَفادَ لِأَمَدِها اَللّهُمَّ وَ أَقِمْ بِهِ الْحَقَّ
و بدين واسطه مزيد کرامت ما گردان و قرارگاه آن حضرت (آنچه باعث قرار و آرامش او مي¬شود) را قرارگاه و آرامـ بخش شيعيان قرار ده و به واسطه پيشوايى او بر ما نعمت را تمامـ گردان. تا آن بزرگوار به هدايتش، ما را در بهشتهاى تو داخل سازد و با شهيدان راه تو و دوستانِ خاص تو رفيق گرداند. اى خدا درود فرست بر محمد و آل محمد و باز همـ درود فرست بر محمد، جدّ امامـ زمان که رسول تو، سيّد و بزرگترين پيغمبران است و بر على جدّ ديگرش که سيّد سلحشور حمله¬ کننده در راه جهاد توست. و بر جدّه او صديقه کبرى فاطمه دختر حضرت محمد و بر آنان که تو برگزيدى از پدران نيکوکار او بر همه آنان و بر او فرست بهتر و کاملتر و پيوسته و دائمى و بيشتر و وافرترين درود و رحمتى که بر احدى از برگزيدگان و نيکان خلقت چنين رحمتى کامل عطا کردى. و باز رحمت و درود فرست بر او رحمتى که شمارش بى حدّ و انبساطش بي¬انتها و جاوداني و همچنين زمانش بى پايان باشد و تمامـ نگردد. اى خدا به آن حضرت، دين حق را پاينده دار.

وَ أَدْحِضْ بِهِ الْباطِلَ، وَ أَدِلْ بِهِ أَوْلِياءَکَ، وَ أَذْلِلْ بِهِ أَعْداءَکَ، وَ صِلِ اللّهُمَّ بَيْنَنا وَ بَيْنَهُ، وُصْلَةً تُؤَدّى إِلى مُرافَقَةِ سَلَفِهِ وَاجْعَلْنا مِمَّنْ يَأْخُذُ بِحُجْزَتِهِمْ، وَ يَمْکُثُ فى ظِلِّهِمْ، وَ أَعِنّا عَلى تَأْدِيَةِ حُقُوقِهِ إِلَيْهِ، وَالْاِجْتِهادِ فى طاعَتِهِ، وَاجْتِنابِ مَعْصِيَتِهِ، وَامْنُنْ عَلَيْنا بِرِضاهُ، وَ هَبْ لَنا رَأْفَتَهُ وَ رَحْمَتَهُ، وَ دُعاءَهُ وَ خَيْرَهُ، ما نَنالُ بِهِ سَعَةً مِنْ رَحْمَتِکَ، وَ فَوْزاً عِنْدَکَ، وَاجْعَلْ صَلـاتَنا بِهِ مَقْبُولَةً، وَ ذُنُوبَنا بِهِ مَغْفُورَةً، وَ دُعاءَنا بِهِ مُسْتَجاباً؛ وَاجْعَلْ أَرْزاقَنا بِهِ مَبْسُوطَةً، وَ هُمُومَنا بِهِ مَکْفِيَّةً،
و (بوسيله او) اهل باطل را محو و نابود ساز و دوستانت را با آن حضرت (به راه معرفت و سعادت) هدايت فرما و دشمنانت را به واسطه او ذليل و خوار گردان. اى خداى منان ما او را پيوند و اتصالى کامل ده که منتهى شود به رفاقت ما با پدرانش (در دنيا و آخرت) و ما را از آن کسان قرار ده که چنگ به دامان آن بزرگواران زده است و در سايه آنان زيست مى کنند. و ما را در اداء حقوق آن حضرت و جهد و کوشش در طاعتش و دورى از عصيانش يارى فرما. و بر ما به رضا و خشنودى آن حضرت منّت گذار و رأفت و مهربانى و دعاى خير و برکت وجود مقدس را به ما موهبت فرما. تا بدين واسطه ما به رحمت واسعه و فوز سعادت نزد تو نائل شويمـ و به واسطه (توسل) به آن حضرت، نماز (و طاعات) ما را مقبول و گناهان ما را آمرزيده و دعاى ما را مستجاب ساز؛ و همّ و غمّ ما را بواسطه او برطرف و کفايت فرما.

وَ حَوائِجَنا بِهِ مَقْضِيَّةً، وَ أَقْبِلْ إِلَيْنا بِوَجْهِکَ الْکَريمِ، وَاقْبَلْ تَقَرُّبَنا إِلَيْکَ، وَانْظُرْ إِلَيْنا نَظْرَةً رَحيمَةً، نَسْتَکْمِلُ بِهَا الْکَرامَةَ عِنْدَکَ، ثُمَّ لـا تَصْرِفْها عَنّا بِجُودِکَ، وَاسْقِنا مِنْ حَوْضِ جَدِّهِ، صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ، بِکَأْسِهِ وَ بِيَدِهِ رَيّاً رَوِيّاً، هَنيئاً سائِغاً، لـا ظَمَاَ بَعْدَهُ، يا أَرْحَمَ الرّاحِمينَ.
و روزي هاى ما را به واسطه او وسيع و حاجتهاى ما را برآورده گردان. و بر ما به وجه کريمـ (و رحمت با کرامت) اقبال و توجه فرما و تقرّب و توسل ما را به سوى خود بپذير و بر ما به رحمت و لطف نظر فرما تا ما بدان نظر لطف کرامت نزد تو را به حدّ کمال رسانيمـ. آنگاه ديگر هرگز نظر لطف را از ما به کرامت باز مگير و ما را از حوض کوثر جدّ پيغمبر صلى اللَّه عليه وآله به کاسه او و به دست او سيراب کن. سيرابى کامل گوارايى که بعد از آن سيراب شدن، ديگر تشنه نشويمـ اى مهربان ترين مهربانان.